Niby wszyscy po to samo: po emocje, piękne widoki (bo zimowa rzeka to doznanie ascetyczne!), po ryby. Idziemy razem, na “urrrra!” w styczniu, każdy jednak inaczej: jedni  w górę, drudzy (z tego co widzę i słyszę to chyba większość) w dół rzeki. Kto dojdzie dalej w wyścigu o zimowe pstrągi?

 

Dlaczego nie w górę?

O skuteczności tego wariantu wie każdy pstrągarz – w końcu zachodzimy rybę od ogona, jesteśmy więc dla niej niewidoczni. Natomiast większość  z nas stosuje go wiosną czy latem, ale nie zimą. Dlaczego?

Bo, teoretycznie, zimowy pstrąg, którego metabolizm o tej porze roku zdecydowanie zwalnia, nie za bardzo ma chęć fatygować się za przemykającą mu z dużą prędkością przed nosem przynętą. A takiego jej, szybkiego prowadzenia z nurtem, wymaga przemieszczanie się w górę rzeki.

Dlaczego w dół?

Przynętę prowadzimy w tym przypadku pod prąd i możemy to robić bardzo powoli, z dłuższymi przytrzymaniami włącznie. Taka metoda prezentacji wabika jest bliższy temu co dzieje się teraz w rzece: życie toczy się tu bardzo powoli.

 I, teoretycznie, jest to jedyna słuszna opcja, ale…

Dostarczyć organizmowi jak największej porcji kalorii przy jednoczesnym minimalnym jej zużyciu na polowanie – tak to, tak z grubsza, z pstrągami w zimie jest. Ryba ta nie ma raczej teraz w zwyczaju, jak to robić będzie wiosną czy latem, gonić przynęty. Zdecydowanie bardziej woli poczekać, aż kąsek sam podpłynie. Dlatego precyzja rzutów, wykonywanych pod sam pysk ryby, może być kluczem do sukcesu.

Warto więc zadbać sobie pytanie czy idąc w dół rzeki damy radę obłowić wszystkie miejsca (te które zimowe pstrągi preferują) i podać wabik możliwe najbliżej ich stanowiska?

Moim zdaniem, nie! Fizycznie jest to po prostu niemożliwe. Dlaczego?

W okresie zimowym ryby wybierają na swoje stanowiska wodę spokojniejszą. W tym, między innymi, stoją za przeszkodami (tu nurt jest powolny, woda czasem jest niemal stojąca).

Aby poprowadzić przynętę bezpośrednio w ten rejon, musimy ustawić się albo prostopadle do ów miejsca, albo stanąć niżej. I w takim wypadku, marsz w kierunku ujścia (w dół) jest, według mnie, ostatnim co powinniśmy zrobić. Podchodząc do pozycji rzutowej po prostu spłoszymy rybę. Zaś zwałki od strony zapływu (tam potencjalnie odpoczywa sobie pstrąg) nie obłowimy przecież skutecznie z kierunku, z którego nadchodzimy, a więc tego samego, z którego napiera na przeszkodę szybki nurt (jak mówiłem, pstrągi akurat teraz wolą ten wolniejszy).

 Nie oznacza to jednak, że proponuję Wam iść w górę rzeki

Przykład, który podałem świadczy tylko o jednym: nad wodą trzeba być elastycznym. Niekiedy sprawdza się prowadzenie przynęty “z prądem”, innym razem na odwrót. Czasem idę kilkaset metrów “w dół”, następnie obchodzę kilkanaście metrów w dużej odległości od rzeki (tak, aby nie płoszyć ryb) i zawracam. Idąc “w górę” obławiam pominięty odcinek wody: ze zwałką czy kamieniem powalonym w nurt.

A że zimą, jak w żadnej innej porze roku, ważne jest precyzyjne podanie przynęty, to jeszcze bardziej potwierdza moją tezę, że trzeba przede wszystkim dostosować się do warunków i możliwości jakie daje nam łowisko. Nie zaś postępować według sztywnych reguł podążania: czy to w kierunku źródła czy ujścia rzeki.